ปฏิบัติธรรมผู้ปกครองครั้งที่ ๑-๒

ในปัจจุบันคำว่าศึกษามักจะหมายถึง เล่าเรียน อาจจะรวมถึงเล่าเรียนและจำไว้แต่ในภาษาบาลี คำว่า “สิกขา” ซึ่งเป็นที่มาของคำว่า “ศึกษา” จะเน้นที่การฝึก การเอาสิ่งที่เรียนรู้เอาไปใช้ในชีวิตจริง ศาสนาพุทธเดิมเป็นศาสนาแห่งสิกขา ศาสนาแห่งการฝึก แห่งการพัฒนาชีวิต เพราะศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่มองมนุษย์ในแง่ดี เฉพาะความเชื่อมั่นในศักยภาพของมนุษย์ที่จะพ้นทุกข์ ที่จะถึงความสมบูรณ์ เห็นปัญญา ความเมตตากรุณา และความเป็นอิสระภายใน ศาสนาพุทธเราถือว่าการเกิดเป็นมนุษย์เป็นโชคอย่างยิ่ง เป็นลาภอย่างยิ่ง

ในพระสูตรยังปรากฏว่าเทวดาซึ่งทราบว่าชาติหน้าจะเกิดเป็นมนุษย์ดีใจถือเป็นข่าวดี เพราะ มีโอกาสทำงาน ศึกษาพัฒนาตนเองในเรื่องที่มีสาระมีแก่นสารมากกว่าตอนอยู่ในสวรรค์ อยากจะย้ำว่าถ้าเราไม่มีสัมมาทิฐิ หรือไม่ถือหลักนี้ไว้ การปฏิบัติในทางพระพุทธศาสนาหลายอย่างจะดูไม่จำเป็นหรือว่าแค่นี้ก็พอแล้ว หมายถึงว่าแค่เราไม่ทำอะไรผิดกฎหมายชัดๆหรือว่าไม่ทำอะไรให้เบียดเบียนคนอื่นชัดๆ ถึงขั้นน่าเกลียดที่จะต้องติดคุกติดตารางแค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว ซึ่งเป็นเป้าหมายชีวิตหรือเป็นมาตรฐานชีวิตที่ต่ำมากเลย เพราะว่าในการที่เราได้เกิดเป็นมนุษย์ว่ายากแสนยากแล้ว ยิ่งจะเกิดในประเทศอันสมควรหมายถึงประเทศที่ยังมีพระพุทธศาสนารุ่งเรืองอยู่หรือว่าค่อนข้างรุ่งเรืองหมายถึง มีพระพุทธศาสนาที่เรายังสามารถศึกษาได้ สามารถปฏิบัติได้ ยังสามารถพ้นทุกข์ได้ นั่นถือว่าเป็นโอกาสทองในการเวียนวานตายเกิดในวัฏสงสาร นั่นเป็นคำถามข้อหนึ่งที่เราทุกคนควรจะถามตัวเองบ้างว่าเราเกิดมาทำไม เพื่ออะไร อะไรคือเป้าหมายชีวิตของเราในความเป็นมนุษย์

การทำหน้าที่ต่อครอบครัว การดูแลคุณพ่อคุณแม่ อันนี้ก็เป็นเป้าหมายที่ดีทั้งนั้น แต่ว่าเราควรจะมีเป้าหมายในภาพรวมของชีวิตว่าเราเกิดมาทำไม เกิดมาไม่กี่สิบปีเพื่ออะไร เพราะว่าสุดท้ายในชีวิตก็จะได้ภูมิใจว่าไม่เสียเวลาเปล่า เราก็ได้ทำบางสิ่งบางอย่างได้ให้บางสิ่งบางอย่างกับโลกนี้ที่เราภูมิใจและมั่นใจว่าชาติหน้าต้องไปดีแน่
นอกจากนี้ ท่านได้แสดงธรรมถึงอานิสงส์ของศีล๕ เพื่อให้ผู้ปกครอง ได้ตระหนักถึงคุณค่าของมหาทานนี้

ทางคณะครูและผู้ปกครองโรงเรียนทอสี ขออนุโมทนา สาธุ ในความเมตตาของพระอาจารย์เป็นอย่างสูง